Przyczyn płaczu może być wiele, ale te najbardziej nam znane to:
Stres. Często w trakcie nauki wiązania chusty
rodzic przeżywa nie mały stres, szczególnie kiedy pierwszy raz próbuję
„zamotać” swojego maluszka. Dzieci są jak małe skanery naszego nastroju
– natychmiast wyczuwają nasze emocje i uwidaczniają to w postaci
płaczu.
„Wisiadła” to też nosidełka, ale nie ergonomiczne. Charakteryzuje je najczęściej wąski i sztywny panel co sprawia, że dziecko noszone w takim nosidełku wisi na kroczu mając nóżki, bez odwiedzenia, spuszone w dół. Taka pozycja nóżek powoduję niekorzystne ułożenie głowy kości udowej względem panewki stawu biodrowego oraz
Dziecko musi „pasować” do wybranego nosidełka, to znaczy, że dolna część panelu nosidełka ma kończyć się w dołach podkolanowych, a nie nachodzić na łydki dziecka oraz jego górna część nie może kończyć się zbyt nisko np. na łopatkach dziecka. Idealna wysokość jest wtedy kiedy panel przykrywa barki "noszaka".
Odpowiadając krótko – od momentu kiedy Twoje dziecko zacznie samodzielnie siadać. To znaczy gdy z pozycji np. czworaczej sam usiądzie bez niczyjej pomocy. Jest to dla nas rodziców jasny komunikat, że kręgosłup naszego dziecka wraz z mięśniami odpowiadającymi za utrzymanie jego pozycji w pionie jest do tego gotowy.
Nosić w chuście można właściwie od pierwszych dni po przyjściu na świat maluszka włączając w to nawet wcześniaki. Czynnikami, które mogą opóźnić rozpoczęcie noszenia są m.in. samopoczucie osoby noszącej (np. mamy po porodzie), różne przeciwskazania medyczne dotyczące dziecka no i oczywiście brak umiejętności prawidłowego wiązania chusty.
Rodzice czują się bardziej związani z dzieckiem. Noszący Tata nawiązuje silne więzi ze swoim dzieckiem. Zdarza się, że noszenie malucha w chuście może przeżywać jak stan “bycia w ciąży”.
Dzieci noszone mniej płaczą dzieje się tak dlatego, że potrzeba kontaktu fizycznego jest dla dziecka tak samo silna jak głód, chłód czy dyskomfort (pielucha). Badania robione na przestrzeni ostatnich lat wykazują, że dziecko noszone płacze o połowę mniej niż dziecko zostawiane samo sobie.
